कथा : पुरोहित

कथा : पुरोहित 

विजयले पोहोरमात्र वाल्मीकि क्याम्पसबाट संस्कृतमा शास्त्री उत्तीर्ण गरेको हो | उसंगै पढेका साथीहरू अंग्रेजी मिडियमका कलेजबाट विज्ञान, ब्यबस्थापनआदि विषयमा परीक्षा उत्तीर्ण गरेर जागिरको खोजिमा छन् |

तर विजयका लागि जागिरको खाँचो छैन | पहिलेपहिले संस्कृत पढेको भनेर होच्याउनेहरूको मुख वन्द छ | हरेक दिन तीनचार ठाउँमा गरेको कर्मकाण्ड र तेसमा प्राप्त दक्षिणा उसको परिवारको लागि मनग्गे छ | अर्कोवर्ष घडेरी किन्ने विषयमा छलफल हुँदैछ |

हिजोका दिनमा विजयको मन केही खिन्न थियो संस्कृत पढेकोमा तर आज उ खुसी छ | किनभने उसले पढेको विद्याको सम्बन्ध र उपयोगिता हरेक नेपालीको वास्तविक जीवनसंग जोडिएको छ | जन्मदेखि मृत्यु र मृत्युपछि समेत उसले जानेको/सिकेको शीपको उपयोग छ |

उसले कुनै पनि यजमानसंग "ज्याला" तोकेर सेवा प्रदान गरेको छैन र गर्ने पनि छैन | यजमानले स्वेच्छाले दिएको दक्षिणा र पूजाआजाका क्रममा प्रयोग गरिएका सामग्रीमा ऊ प्रसन्न छ | साथै,आफ्नो कामप्रति गौरव गर्छ किनभने उसको यो कार्यले मौलिक धर्म, संस्कृति तथा परम्पराको रक्षा भएको छ | आफ्नो जरोकिलो तथा वैदिक संस्कृतिको सेवा भएको छ |

ऊ आफ्नो काममा गर्व गर्छ किनभने उसको कामले संसारको प्राचीनतम सभ्यता र संस्कृति जीवन्त हुन्छ | उसको मनमा आफ्नो निन्दा गर्नेप्रति पनि कुनै घृणा र रीस छैन किनभने घृणा गर्नेहरूले पनि जीवनको नै मोडमा उसले वा ऊ जस्तै पुरोहितले सेवा दिनेछन् | एउटा ब्राह्मणले कसैसंग घृणा गर्न सक्दैन किनभने उसले "सम्पूर्ण विश्वलाई बान्धव ठान्नु" भनेर सिकेको छ | यसरी निन्दा गर्नेहरू पनि बन्धु नै हुन् - उसको बुझाई छ |