हिन्दू कट्टरताको वहस !!

हिन्दू र कट्टरताको वहस

भारतमा हिन्दूवादी सरकार, त्यसको दोश्रो कार्यकालमा अयोध्यामा राममन्दिरको उद्घाटन र भारतीय प्रधानमन्त्री नरेन्द्र दामोदर मोदीको विन्दास हिन्दू-जीवनशैलीले भारतीय धर्मनिरपेक्षतावादी, धर्मनिरपेक्षतालाई प्रयोग गर्ने कट्टरपन्थी मुस्लिम, इसाई तथा अम्वेडकरवादीहरू आतंकित भएका छन् | त्यो आतंकका बाछिटाले नेपाली धर्मनिरपेक्षतावादीहरूका पनि मनोबैज्ञानिक आतंक देखिन्छ | नेपाली राजनीतिमा भारतीय राजनीतिको कस्तो र कहाँसम्म हस्तक्षेप छ, त्यो नेतृत्वमा रहेकाहरूले बुझुन् र "मम" भनुन् तर नेपाली बहुसंख्यक हिन्दूहरूले आफ्नो धर्म, संस्कृति, परम्परा तथा पद्यतिहरूमा गरिएका घूसपैठ र धार्मिक, सांस्कृतिक आक्रमण विरुद्ध प्रतिक्रिया दिंदै गर्दा वास्तविक धर्मनिरपेक्षतावादी खेमा र स्वार्थका लागि धर्मनिरपेक्षताको मुकुण्डो लगाएकाहरू "समानता, सहअस्तित्व तथा लोकतान्त्रिक संस्कारहरूको रोइलो आरम्भ गरेका छन् | केही परिचित पत्रकार तथा राजनैतिक अनुहारहरूले हिन्दूहरूलाई "सहिष्णुता" उपदेश नै दिएको सुनियो | त्यो उपदेश, धम्की वा कुण्ठाको निकास हो ? भन्न गाह्रो छ |

भन्नका लागि नेपालमा हिन्दूहरूको वहुमत छ तर यो अभिमत सुप्तप्राय छ र साम्यवादी, समाजवादी, जातीवादी तथा डलरवादी खेमामा छरिएको छ | बहुमतको महत्व केवल नेताहरूका लागि हुन्छ | विश्वको जुनसुकै सामाजिक, धार्मिक, सांस्कृतिक तथा राजनैतिक परिवर्तन बहुमतका कारण होइन अल्पमतका कारण हुन्छ | बहुमत सधैं परम्परावादी, शान्त तथा सधैं बगिरहेको खोला झैं हुन्छ | त्यो शान्त र स्वच्छ खोलालाई सजिलैसंग धमिल्याउने, धार परिवर्तन गराउने काम "खहरेहरू"बाट हुन्छ |

विश्वमा जति अशान्तिहरू छन्, ती सबै अल्पमतबाट उत्पादन भएका छन् | बहुसंख्यक समुदाय "क्रान्तिकारी, आतंककारी, परिवर्तनकारी"को सङ्घर्षको छातामा आफै समेटिन पुग्छ | अल्पमतको "जुझारुपन"का आगाडी बहुमतले सधैं निहुरिएर आधिपत्य स्वीकार गर्छ | उदाहरणका लागि माओवादीहरूले युद्धको अभ्यास गरिरहंदा नेपालको ठूलो "जनसंख्या" शान्ति प्रिय र भीरू (डरपोक) थियो | माओवादीमा लागेर "सङ्घर्ष" गर्नेहरू त्यस बखतको नेपली जनसंख्याको नगण्य प्रतिनिधित्व गर्थ्यो | त्यसवेलाको शान्ति-प्रिय ठूलो जनसंख्याले "डर वा वेवास्तापन"का कारण सजिलैसंग माओवादीको छातालाई स्वीकार गर्यो |

संसारको जनसंख्या मध्ये ९०% जनताहरू शान्ति प्रिय, परम्परावादी, आफ्नो बाटोमा खुरुखुरु हिड्ने हुन्छन् | संसारका करोडौं मुसलमानहरू शान्ति-प्रिय छन् तर त्यहींभित्रका केही हजार "कट्टरपन्थी"हरूको क्रान्तिकारिताका कारण विश्वका "शान्ति-प्रिय" बहुसंख्यकले मुसलमानहरू कट्टरपन्थी हुन्छन् भन्ने मनोविज्ञान बनाएको पाइन्छ | यसैगरी, नेपालको ८२% जनसंख्याको प्रतिनिधित्व हिन्दू-समुदायले गर्छन् तर केवल १.५% इसाईहरूले नेपालको सार्वजनिक संकथनमा "नेपालको प्रमुख धार्मिक समूह"मा आफुलाई दर्जामात्र गराएको छैन कि अल्पसंख्यकका रूपमा सधैं चर्चित पनि हुने गर्छ |

असलमा, नेपालको ८२% हिन्दूहरू शान्ति-प्रिय भएकै कारण आफ्नो मौलिक थलोबाट आफ्नै अस्तित्वमा प्रहार हुँदा समेत "कंग्रेस, कम्युनिस्ट, समाजवादी, मानवतावादी, धर्मनिरपेक्षतावादी वा उपेक्षावादी भएर आफ्नो अस्तित्वलाई आफै चुनौति दिंदै छ | बहुमत हिन्दूहरूले आफूभित्र रहेका "क्रान्तिकारी र पहिचानवादी" हिन्दू समुदायको समर्थन गर्दैनन् | अन्य धार्मिक र सांस्कृतिक समुदायहरू थोरै छन्, तेसैले तिनले नेपाली समाजमा आफ्नो "हैसियत" स्थापित मात्र होइन बहुसंख्यक हिन्दू तथा बौद्धका मौलिक प्रतिमान तथा आदर्शहरूउपर प्रत्यक्ष आक्रमण गरेर निमिट्यान्न पार्ने युद्धक्षेत्रमा कार्यरत छन् |

-शान्तिप्रिय, सज्जन तथा बहुलतावादमा विश्वास गर्ने "परम्परागत" हिन्दू तथा बौद्ध समुदायले आफ्नो "चिता जलेको आफै हेर्न सक्छ तर चुईक्क" बोक्दैन | तेसैले यो समुदायभित्रका "क्रान्तिकारीहरू, कट्टरपन्थीहरू तथा आफ्नो अस्तित्वको रक्षा गर्ने सङ्घर्षलाई बुझेकाहरू "चूप" लाग्नु हुँदैन | विश्वको इतिहास साक्षी छ, शान्तिप्रिय बहुसंख्यकहरूले पनि आफ्नो मौलिक अस्तित्व "सानो समूहका क्रान्तिकारी र कट्टरपन्थी"बाट नै जोगाएका हुन्छन् | यदि पाकिस्तान वा अफगानिस्तानमा सानो हिन्दू-समुदाय जीवित छ भने त्यो तिनीभित्र भएको "क्रान्तिकारिता र कट्टरपन्थ"ले नै हो |

कट्टरपन्थी विचार, कट्टरपन्थी स्वभाव, कट्टरपन्थी व्यबहारको बलियो विकास र प्रवर्धन नगरेसम्म नेपालको मौलिक हिन्दू -पहिचान र इतिहासको रक्षा हुनै सक्दैन | मुस्लिम वा इसाई विरुद्ध भौतिक वा बैचारिक आक्रमण गर्दैमा बहुसंख्यकको रक्षा हुँदैन | असलमा, जुन जागिसकेका छन्, ती अगुवाहरूले बहुसंख्यक हिन्दूहरुका विचबाट "क्रान्तिकारी, कट्टरपन्थी तथा जागरुक"हरूलाई खोजेर परिवर्तनको लागि सङ्घर्षमा उतार्नु पर्छ | जुन बखत, अन्य कट्टरपन्थीहरू भन्दा "हिन्दू कट्टरपन्थी"को बाहुवल बढी हुने छ, निरपेक्षवादी हिन्दूहरू पनि सर्लक्क "हिन्दूत्व"का पक्षमा उभिने छन् | अन्य समुदाय स्वत: पराजित हुने छ | राजनीतिको नियम यही हो |

विश्वास गर्नुस्, शान्तिप्रिय बहुसंख्यक सधैं "निरपेक्ष" हुन्छन् र यस्तो निरपेक्षताको अन्त्य अल्पसंख्यकको "छाता"मा हुन्छ | अहिले हिन्दू समुदायको चुनौति नै "हिन्दू चिन्तन र व्यबहारमा प्रतिबद्ध कट्टरतावादी शक्ति" उत्पादन गर्नु हो | जुन बखत हिन्दू-समुदायबाट "जागरुक" प्रतिबद्धता तथा क्रान्तिकारी स्वभावका साथ बाहिर निस्कने छन्, नेपाली बहुसंख्यक नेपालीहरूले आफ्नो मौलिक पहिचान सुरक्षा हुने छ र सम्मान पनि हुने छ |

नेपाली हिन्दू-बौद्ध समाजले इतिहासमा "कट्टरपन्थीहरू"को आक्रमणमा परेको थोरै इतिहास छ | सन् १३४९ मा समसुद्दिन इलियासले पशुपतिनाथको मन्दिर तथा बौद्धनाथको मन्दिर तोडेर कट्टरताको परिचय दिएंको थियो | तर उसको कट्टरताले काठमाडौं उपत्यकालाई जगाउन सकेन भने नेपालको अन्य भागका "हिन्दू तथा बौद्ध"हरूलाई जगाउन सकेन | बौद्ध र हिन्दूहरूमा स्वधर्म, संस्कृति तथा धर्मको सुरक्षाका लागि कुनै "सक्रियता वा जागरण" देखिएन | अहिलेको नेपाली हिन्दू-जनसंख्या तन्द्रित वा धर्मनिरपेक्षतावादको विषाक्त मोहनीमा परेको छ | तर आगन्तुक संस्कृति र धार्मिक समुदायहरू आफ्नो "कट्टरपन्थी चिन्तन र व्यबहार"लाई धर्मनिरपेक्षताको छातामुनि लुकाएर आफ्नो "कट्टरता"को सुरक्षामात्र होइन प्रवर्धन गर्दैछन् |

पछिल्लो समयमा, धर्मनिरपेक्षवादी तथा समाजवादीहरूले हिन्दूहरूलाई "मुसलमान वा इसाई"जस्तै कट्टरपन्थीबाटोमा नलाग्न आग्रह गरिरहेका मात्र छैनन् अपितु छिमेकी देशमा विस्तारित हुँदो हिन्दू-जागरणलाई समेत नकारात्मक शक्तिकारुपमा देखाएर" कट्टरपन्थीहरूको सुरक्षा गर्दैछन् | अर्कोतिर, हिन्दूहरूलाई जातिवाद, नश्लवाद तथा महिला अमित्र भएको आरोप प्रमाणित गर्न सङ्गठित "प्रशिक्षण" दिंदैछन् | यो काममा राजनैतिक समाजवादी तथा जातिवादीहरूलाई परिचालित गरिंदै छ | यस्तो अवस्थामा हिन्दूहरूले अव आत्मरक्षाको लागि "कट्टरतावाद"को अवलम्बन नगरेर हरेक पल वैदिक संस्कृतिलाई सोत्तर परिरहेको "कट्टरतावादी र हिन्दुहरूलाई गालीगलौज गरेर हिन्दू-विरोधीहरूलाई रिझाउने राजनैतिक नेताहरूको" विनम्र सेवकाई मात्र गर्नु पर्ने हो ? प्रश्न र प्रश्नको उत्तर संगै छ |