हिन्दू आन्दोलन : नेतृत्वको खाँचो

संस्कृतको एउटा उखान छ : नहि सुप्तस्य सिंहस्य प्रविसन्ति मुखे मृगा: अर्थात् यदि सिंहले म जंगलको राजा हुँ त्यसैले मेरो मुखमा जंगली जनावरहरू आहारा बनेर आफै आउने छन् भनेर सुतिरह्यो भने, उसले भोकै मर्नु पर्ने छ | हामी हिन्दूहरूको हालचाल आजभोली यस्तै देखिन्छ | हामी आफुलाई प्राचीनतम, सनातन, सास्वत, हिन्दू र वैदिक भएकोमा गर्व गर्छौं | हामी भाषणमा, लेखनमा, एकान्तमा झोकिन्छौँ, गर्जिंछौँ तर व्यवहारमा हामी सुतिरहेको छौं तर निदाइरहेका छैनौं | हामी आफ्नो इतिहासका गौरवको गहिरो तन्द्रामा छौँ अथवा आफुलाई मूर्छित ठानेर आराम गरिरहेका छौँ | हाम्रो तन्द्राले हामीलाई भित्र-भित्र खोक्रो बनाइरहेको छ | हाम्रो गौरवलाई धमिरो झैँ चवाइरहेको छ |

हामी हिन्दूहरूको यो 'वेहोसी' केही आफ्नै अकर्मण्यता र केही अरूका कारण देखिएको हो | १० हजार वर्षलामो इतिहास बोकेर हिंडेको हाम्रो हिन्दूत्वका जराहरू हाम्रो समाजमा ब्याप्त निर्धनता, केही अमानवीय प्रचलनहरू (छुवाछुत), अन्धविश्वास र परनिर्भरताका कारण उत्पन्न भएको हो भने केही हाम्रा यी कमजोरीहरूलाई सोपान बनाएर हाम्रो सांस्कृतिक साम्राज्यलाई नाश पार्ने सड्यन्त्रकारी शक्तिहरूको दीर्घकालीन योजनाका कारण देखिएको हो | मुस्लिमहरू र क्रिश्चियनहरू यस योजनाका सूत्रधार हुन् भने हामी बीच रहेको निर्धनता र स्वार्थीपन तिनको योजनालाई कार्यन्वयन गर्ने शक्ति !!

उदाहरणका लागि आज हामी हिन्दूहरू जति शब्द र शक्ति क्रिश्चियनहरूलाई गाली गर्न वा तिनका कार्यको भत्सना गर्न खर्च गरिरहेका छौँ त्यसको एकप्रतिशत पनि हिन्दूसमाजको उत्थानका लागि खर्चिरहेका छैनौं | हाम्रा ऋषिमुनिहरूले बडो परिश्रम गरेर लेखेका/जोडेका साहित्यहरू अझै पनि प्रकाशनको प्रतिक्षामा छन्, मन्दिरहरू भत्किएर/मक्किएर/चोरिएर वर्वाद हुँदै छन् तर हामी तिनै सम्पदाका काखमा 'कन्सर्ट' हेर्न व्यस्त छौँ | हामीलाई सेक्सपीयरका वारेमा, अरस्तुका वारेमा, न्यूटनका वारेमा, आइन्स्टाइनका वारेमा थाहा छ तर महान् गणीतज्ञ भास्कर, महाकवि कालिदास, योद्धा अर्जुन वा अन्य प्राचीन सम्पदाका वारेमा जानकारी छैन | हामी भाषणमा 'स्वसंस्कृति' संरक्षणको कुरा गर्छौं तर ब्यबहारमा आफ्ना बालबालिकालाई 'क्रिश्चियन' विद्यालयमा पढ्न पठाउने गर्छौं | 

असलमा, यो द्वेध चरित्रले हामीलाई मारिरहेको छ | हाम्रा अगुवाहरू यस द्वेध चरित्रका प्रमुख वाहक हुन् | जव हामी आफ्ना अगुवाहरूलाई 'पन्थ'को प्राथमिकता त्यागेर 'हिन्दूत्व'को कुरा गर्न निवेदन गर्छौं | उनीहरूको जाँगर चल्दैन | पन्थका गुरुको रूपमा कमाएको सम्मान (गोडा छुने, उपहार दिने, जयजयकार गराउने/गर्ने)ले बाटो छेक्छ | यदि कुनै अगुवाहरूले हिन्दूत्वको आवाहनलाई सुने भने पनि अन्तत: पुन: आन्दोलनको मृत्यु 'व्यक्ति पूजा'का कारण हुन्छ | व्यक्ति पूजाको आवरणमा लुकेको हाम्रो स्वार्थले हामी हरपल मरिरहेका छौं भने धर्मपरिवर्तनकारी शक्तिहरूले विजय हासिल गरिरहेका छन् | हामी आफ्नो मृत्युलाई आफैं निम्त्याईरहेका छौँ |

इतिहास र गौरवको स्मरणले मात्र हिन्दूत्वको पहिचान जोगिन्न | नत इतिहासलाई दोहोर्याउने सपना बुनेर धर्मको सुरक्षा हुन्छ | हामी पुन: वैदिक, उपनिषद् एव पुराणको युगमा फर्कन सक्दैनौं | यो सत्यतालाई जतिसक्दो स्वीकार गरेकै राम्रो | हामी त्यो परिवेश, परिस्थिति र समय कुनै हालतमा फर्काउन सक्ने छैनौ तर त्यसको रक्षा अवस्य गर्न सक्छौं | हाम्रो तन्द्रा यही सकिनुपर्छ | हाम्रो सोचमा परिवर्तन आउनुपर्छ | यस्तो सोचको संवाहक हामी आफै बन्न सक्यौं भने परिवर्तनको 'गति' गतिवान् हुन्छ अन्यथा 'कछुवा' चाल |  हाम्रो कछुवा गतिके 'धर्मपरिवर्तनकारीको गतिलाई कहिल्यै पनि भेट्टाउन सक्दैन | बुझ्नु पर्ने चुरो कुरा यही हो, अनिवार्यता यही हो |

अरूले हाम्रो सुरक्षा गर्नेछैन | उनीहरूको आफ्नै स्वार्थ छ | हाम्रो धार्मिक र प्राचीन संस्कृतिलाई 'विदेशी-डोनेसन'ले जोगाउन सक्दैन नत उनीहरूको डोनेसन जोगाउनतिर केन्द्रीत नै हुन्छ | असलमा, यो एउटा समाजमा, संस्कृतिमा, सभ्यतामा प्रवेश गर्ने वहानामात्र हो | वि.स. १८२३ मा दुई जना गोरे झोला बोकेर नेपालमा छिरेका थिए | तिनको झोलामा बाइबल र मष्तिस्कमा छल भरिएको थियो | केही समयपछि तिनको प्रपन्चलाई चिनेर पिनाशाले देश निकाला गरे | जवसम्म तिनको प्रवेश थिएन तवसम्म नेपाल 'सांग्रिला' थियो | तर यस वीच नेपालमा लुकेका, भोगेका, जोगिएका कुप्रथाहरूलाई अनदेखा गर्न सकिन्न | आज तिनै शक्तिहरू दूईबाट पचीसलाख पुगेको छ |

हामी आफ्नो गौरवगाथा भाषणमा फलाकिरहेका छौं तर उनीहरू हाम्रो संस्कृति निलिरहेका छन् | हामी तिनले दिएको ज्ञानका आधारमा 'धर्मनिरपेक्षता'को तन्द्रामा वेहोस् छौं | प्रत्यक्ष रूपमा तिनको संस्कृतिक संवाहक बनेर आफैलाई मेटिरहेका छौ | राजनीतिको अचानो बनिरहेका छौँ |

अधिकार सुरक्षित : डा गोबिन्द पराजुली)