जुन देशमा हिन्दूको नाम लिनुहुँदैन

१. हिन्दूहरूको हिन्दूत्व विरोध

यो देशमा सबै कुरा गर्नुहुन्छ तर हिन्दूहरूले आफ्नो कुरा गर्नुहुँदैन | कसैले हिन्दूहितको कुरा गर्यो कि ऊ राजावादी हुन्छ, प्रतिक्रियावादी हुन्छ, बाहुनवादी हुन्छ, जातिवादी हुन्छ | केही नामचलेका मिडिया, राजनीतिज्ञ, तथाकथित मानवाधिकारवादी, समाजका अगुवा, विदेशी राजदूत, विदेशी पैसाबाट संचालित आएनजीओ/एनजीओ सबै मिलेर अरिंगालझैं जाइलाग्छन् | अचम्मको कुरो के भने यस्ता अधिकांश विरोधीहरू हिन्दूहरू नै हुन्छन् | 

अरू सबैले जातीयता, क्षेत्रीयेता, विखण्डन जे-जेस्तो कुरा गरे पनि “अधिकार र पहिचान” नै हुन्छ | होस् गर | चाला ८२% जनताको भावनासंग खेलाँची गर्न डराउँ | एस्तै रह्यो भने एक दिन हिन्दूहरूमा पनि चरमअसहिष्णुता जन्मन सक्छ | समय मै बुद्धी पुर्याऊ |

संसारमा बहुसंख्यक जनताको भावनालाई तुच्छ ठान्नेहरू माटोमा पुरिएका छन् | हिन्दूहरू छुवाछुतवादी होलान्, अन्धविश्वासी होलान्, अशिक्षित होलान् तर विवेकहीन छैनन् | धर्मको नाममा अरूलाई मार्ने काम गर्न सक्दैनन् | घरमा आएका पाहुनालाई घोक्रेठ्याक लगाउंदैनन् |

मुस्लिम वा इसाई जोसुकैका देवतालाई आफ्नो पूजाकोठामा सजाउन सक्ने अद्भूत क्षमता हिन्दूहरू छ | कट्टरता हिन्दूहरूको रगतमा छैन | त्यसको प्रमाण हामी नेपाली नै हौँ | ८२% हिन्दू जनसंख्या हुँदाहुँदै पनि देश धर्मनिरपेक्ष बन्यो | राजनैतिक बेइमानहरूले हिन्दूराष्ट्र वा धर्मनिरपेक्षताका विषयमा जनमत बुझ्न नहुने षड्यन्त्र गरे, सफल पनि भए | यो फरक प्रसंग हो | 

अमेरिकामा ट्रंप आए, भारतमा मोदी आए, रूसमा पुटिन छन् | ब्रिटेन युरोपबाट अलग्गियो | यी सबै घटनाले तथाकथित उदारवादीहरूको मुटुमा ढ्याग्रो ठोकेको छ | उदारवादीवादका नाममा सधैं बहुमत जनताको अपमान गरिरहे नेपालमा पनि ट्रंप, पुटिनहरूको उदय हुन्छ नै | यो हिन्दुहरूको पुनरोदय हुनेछ | 

२. हिन्दूहरू कति सहिष्णु ?

बेलायती प्रधानमन्त्री क्यामरूमले एकपटक भनेका थिए : यदि संसारका सबै मानिसहरू हिन्दूहरूझैँ सबैको धार्मिक अस्तित्वलाई स्वीकार्ने भएको भए, संसार नै स्वर्ग हुने थियो | तर यसो हुँदैन | जतिसुकै सहिष्णुता तथा सहअस्तित्वको कुरा गरे पनि यहुदी, इसाई तथा मुस्लिमहरूको डीएनएमा एकलवादी संस्कार भरिएको छ | चारजना महिलाहरू चुपचाप बस्न नसकेझैँ मुस्लिम, इसाई तथा यहुदीहरू पनि एकआपसमा मिलेर बस्नै सक्दैनन् | 

दोस्रो तर्फ. साम्यवादी र पहिचानको लागि राजनैतिक लडाईगरिरहेकाहरूले पनि देशका ८२% हिन्दूहरूकै आस्था तथा संस्कृतिमा प्रहार गर्ने क्रियाकलाप प्रदर्शित गरिरहेका छन् | दलितसमुदायका अगुवाहरू, जनजाती-आदिवासीका अगुवाहरू तथा अधिकार कर्मीहरूका अगुवाहरूका लागि “हिन्दू”लाई विभिन्न वहानामा अपमान गर्न रमाइलो लागेको देखिन्छ | मानौं, नेता बन्नका लागि चाहिने योग्यता नै “हिन्दू-समुदाय”लाई अपमान गर्नुहो | निश्चयनै एस्तो अधिकारवादो सोच र राजनैतिक उन्नतिको लागि गरिने प्रयासहरूले द्वन्द नै निम्त्याइरहेको छ | 

सहिष्णु हुनुको अर्थ सधैं जसले जेजस्तो भने, लेखे पनि सहेर बस्नु अवश्य हुँदैन | सहने सीमाको अन्त्य भएपछि त्यसले विस्फोट निम्त्याउछ | नेपाली समाजमा बढ्दो हिन्दू-असहिष्णुताका जिम्मेदारहरू जातीवादी, मानवतावादी तथा सङ्घीयताको राजनीति गर्ने नै हुन् | 

३. हिन्दूत्वको प्रायोजित विरोध 

हिन्दूहरूको सामाजिक ब्यबहारको निन्दा गरेर मात्र नेपाली समाज प्रगतिशील हुन्छ भन्ने सोच मै तुच्छता छ | एस्तो तुच्छ चिन्तनको प्राथमिक स्रोत वामपन्थी चिन्तन हो | उदाहरणका लागि माओवादी केन्द्रका थिंकट्यांक मानिने हरिरोक्का साम्यवादीहरूले जातीयता तथा क्षेत्रीयता उचालेर निम्तिएको नेपालीजातिहरूविच भित्रिएको असहिष्णु देख्दैनन् तर मोदीको उदयलाई धार्मिक-कट्टरतासंग जोड्छन् (http://www.onlinekhabar.com/2015/02/236918/) | अप्रत्यक्षरुपमा ८२% नेपाली जनताको आलोचना गर्छन् | कुनै पनि हिन्दुहित सम्वन्धि अवधारणा वामपन्थीहरूका लागि धार्मिक फ्यानटासिज्म ठहरिन्छ |

असलमा, माओवादीको सशस्त्र विद्रोहका बेला सबैभन्दा बढी टार्गेट नै हिन्दूहरू, तिनको सामाजिक तथा सांस्कृतिक जीवन दर्शन र ब्यबहारमा गरियो | उदाहरणका लागि जनजाति संघका नेता टीवी पुन वा अरूलेखहरूलाई पढौं | उनीहरूको लेख र चिन्तन हिन्दू धर्म र संस्कृतिमा प्रहार गर्नमात्र केन्द्रीत रहेको देखिन्छ | (http://www.everesttimes.net/article.php?type=article&aid=152) उनीहरू गाई काटेर खान पाउनु पर्ने ढीपी गर्छन् | जनजाति वा आदिवासीले हिन्दू संस्कृतिलाई छोड्नु पर्ने अभियान चलाउँछन् | यिनको लेखले, विद्रोहकालमा माओवादीहरूले हिन्दू बहुसंख्यकउपर मच्चाएको वितन्डा कस्तो असहिष्णु थियो ? भनेर स्पस्टसंग बोलेको छ |

४. आदिवासी-जनजाती भर्सेज हिन्दू 

अर्को उदाहरण हेरौं, तथाकथित आदिवासी जनजातिका स्वयम्भू नेताहरूले हिन्दू धर्म तथा संस्कृतिको मान मर्दन गर्न अमानवीय, असहिष्णु तथा दण्डहीन घोषणापत्र जारीगरेका छन् | जसले स्पस्ट रूपमा “आज मिति २०६८ साल माघ ७ तदनुसार जनवरी २१, २०१२ मा यो घोषणापत्र जारी गर्दछौं । १. एकात्मक हिन्दू राज्यको निर्माणदेखि नै निरन्तरता पाएको बाहुनवाद, पितृसत्तावाद, खस–नेपाली भाषा, हिन्दू धर्म र संस्कृतिको एकाधिकारको सिद्धान्त, नीति तथा प्रचलनहरू जातिवादी, लैंगिक रूपमा विभेदकारी, कानुनी रूपमा अवैध, नैतिक रूपमा निन्दनीय तथा सामाजिक रूपमा अन्यायपूर्ण भएकोले सो कुराहरूको अन्त्य संविधानमा नै सुनिश्चित हुनु पर्दछ भनी हामी प्रतिवद्ध छौ ।“ (http://www.everesttimes.net/article.php?type=article&aid=663#sthash.yxFLeESQ.dpuf | दूर्भाग्यवस यस्तो चरमजातिवादी घोषणा पत्र जारी गर्नेहरूमा त्रिभुवन विश्वविद्यालयका अध्यापक समेत छन् |

५. इतिहासको वामपन्थी ब्याख्या 

ईसापूर्व ४६४ मा काठमाडौंको चाँगुनारायणको शिलालेखजस्ता असंख्यप्रमाणहरूलाई वेवेस्ता गर्दै तथाकथित वामपन्थी लेखक, इतिहासकार तथा जातिवादीहरूले हरेकजसो लेखमा हिन्दूहरूलाई “शरणार्थी, भगौडा”आदि शब्दहरूको प्रयोग गरेर अपमानित मात्र गरेको देखिन्छ | नेपाल मङ्गोल अर्गनाइजेसनजस्ता विशुद्ध जातिवादी तथा माओवादीहरूले हिन्दूहरूका चाडवाडहरू समेतको कित्ताकाट गरेका छन् (http://esamata.com/insight/1548/) | सबैका साझा चाडवाडहरूलाई हिन्दू र गैरहिन्दूको कित्त्तामा काटेर चरमजातीय घृणा फैलाउने समुहहरूलाई वि.स. २०६३ मा “आदिवासी जनजाति उत्थान समिति” गठन गरेर राजकीय स्तरमै जातिवादीघृणावाद फैलाउन मदत गरेको छ | 

६. विद्रोहीको हिन्दूविरोधी अभियान 

वामपन्थी नेताहरूमा श्री पुष्पकमल दाहाल, श्रीबाबुराम भट्टराईआदिले नेतृत्व गरेको आन्दोलनले सधैं हिन्दूहरूका सामाजिक, संस्कृतिक तथा धार्मिक आस्थाहरूउपर प्रहार गरिरहे | गोरखाको दुराडाँडाका शिक्षक मुक्तिनाथ अधिकारीको हत्या (माघ ३ गते २०५८) उनी “संस्कृत”का शिक्षक भएकै कारण गरिएको थियो | सम्भवत: भाषाका आधारमा हत्या गरिएका उनी पहिलो व्यक्ति हुन् | यस अर्थमा, यो हत्या नेपालबाट एउटा भाषाको अन्त्य गर्नमा केन्द्रीत रहेको थियो भन्न अनुचित हुँदैन | हत्याराहरूले जेजस्तो आरोप लगाए पनि संस्कृत शिक्षकको हत्या गरेर देशका बहुसंख्यक हिन्दूहरूलाई आफ्नो धर्म-संस्कृतिप्रति आतंक सृजना गर्नुथियो |

स्वर्गद्वारीको गूठी कब्जा होस् अथवा नेपाल संस्कृत विविको पुस्तकायलमा गरेको आगजनी, चौताराका निर्दोष गुरुकुलका बटुकहरूको टुप्पी काट्ने काम होस् अथवा पर्वतको रानीपानीको मन्दिरमा गाईको मासु खाने विषय होस्, रोल्पामा तीज तथा दशैँ मान्न रोक लगाउनु होस् अथवा ओखलढुंगाकी ८० वर्षीया वृद्धालाई जवर्जस्ती भैसीको मासु कोचाउने काम होस् आदि सबै काम हिन्दूहरूका विरुद्ध प्रायोजित रहेको छैन भन्ने कुरामा कसैके पनि विश्वास गर्न सक्दैन | दाङ्गको संस्कृत विविको पुस्तकालय बाल्न सक्नेले कुनै गुम्वाको पुस्तकालय किन जलाएँनन् ? किन कुनै मदरसामा आक्रमण गरेनन् ? र किन कुनै चर्च र मिसनले संचालन गरेका विद्यालयमा आक्रमण गरेनन् ? जवाफ श्रीबाबुराम भट्टराईहरूले दिनुपर्छ | होइन भने उनीहरूको राजनैतिक पदार्पण नै हिन्दूत्वको विरोध गरेर नेपाली एकतालाई कमजोर पार्न कसैले प्रायोजित गरेको हुन् भन्ने विषयमा धेरै शंका गर्नु पर्ने रहेन | 

माओवादीवादी आन्दोलनको समग्र कालखण्डमा कुनै चर्च, गुम्वा वा मस्जिदमा आक्रमण गरिएन | यसले स्पस्ट हुन्छ, उनीहरूले हिन्दूधर्म र संस्कृतिप्रति प्रायोजित विचार राख्थे | त्यो पूरा गर्न अनेकौं रूपमा आक्रमण गरिरहे | अन्य समानप्रकृतिका धर्महरूका संस्कृतिको संरक्षण गर्दै केवल हिन्दूधर्म तथा संस्कृतिक पक्षलाई तारो बनाएको विषयमा अव नया शक्तिका नेता बनेका श्रीबाबुरामजीले जवाफ त दिनैपर्छ |

७. वामपन्थी हिन्दू !

अचम्मको कुरा के हो भने नेपालमा (माओवादी बाहेक) अन्य वामपन्थीहरूको नेतृत्व तथा धर्मको ठेकेदार ठानिएको नेपाली कांग्रेस वा राप्रपाभन्दा पनि धार्मिक छ | सैद्धान्तिकरूपले कुनै पनि वामपन्थीहरू धार्मिक हुनुहुँदैन | स्व. मदन भण्डारीले नेपालको धार्मिक-संस्कृतिको पकडलाई बुझेका रहेछन् | नौलोजनवादमा उनले हिन्दूधर्मसंस्कृतिको निराकरण गर्नुपर्छ भन्ने वामपन्थीको वैचारिक सिद्धान्तलाई खारेज गरिदिए | उनले धर्मका पक्ष वा विपक्षमा न बोलेर यसलाई जनताको सुझबुझ र विश्वासमा छोडिदिए |

आज एमाओवादीहरूले नेपालमा जातीयता र जातीय वैमनश्यता भित्राएका हुन् भन्ने आरोप लाग्छ | यो आरोपलाई दूईवटा प्रतिनिधि घटनाले पुस्टि गरेको देखिन्छ | पहिलो, उनीहरूले हिन्दू धर्म र त्यसको आधारभूत शैक्षिक ब्यबस्था संस्कृतभाषाको खैरो खाने र दोस्रो राजा पृथ्वीनारायण शाह र तिनको योगदानको घोर अपमान गरे | संस्कृतभाषाको विरोध र पृथ्वीनारायण शाहको विरोध एकआपसमा गाँसिएको छ | किनभने उनले आफ्नो समयमा इसाई पादरीलाई देश निकाला गरे र आफ्नो धर्म-संस्कृतिको थलो नेपाल नै हो भन्ने संदेश दिए | 

नेपाल हिन्दू सनातन धर्मको उत्पत्ति थलो भएको प्रमाणित गर्नका लागि काठमाडौंका चारवटा नारायणहरूमा रहेका शीलालेखहरू यथेस्ट छन् | चाँगुनारायणमा रहेको शिलालेखले (ईसापूर्व ४६४) त्यस बखत नै सनातन बैदिक धर्म विकसित थियो भनेर प्रमाणित गर्दा गर्दै पनि प्रायोजित ककस र वर्गीय संगठनका रुपमा हिन्दूहरूउपर प्रहार गर्ने क्रम रोकिएको छैन | कहिले गाई काट्नु पर्ने अधिकारका विषयमा होस् वा दशैँतिहार विरोधीहरूलाई प्रोत्साहन दिएर होस्, प्रहार गर्ने काम भैरहेको छ | एस्तो क्रियाकलापमा युरोपेली, अमेरिकन तथा भारतीयहरूको संलग्नताको प्रमाण बेलायतका तत्कालीन राजदूत एन्ड्रु स्पार्कले (http://therisingnepal.org.np/news/568) तत्कालीन संविधानसभालाई लेखेको पत्रबाट छर्लंग भएको छ | एन्ड्रु स्पार्कले लेखेको पत्रको नेपालभरी ठूलो विरोध भयो तर ककस तथा एमाओवादीहरूले त्यस विषयमा एकशब्द पनि बोलेनन् बरू केहीले खुलेर सपोर्ट गरे | 

८. असमावेसी समावेशीकरण 

नेपालको ८२% जनसंख्या ओगट्ने हिन्दूहरूको दुर्भाग्य नै भन्नुपर्छ कि राज्य, राज्यका संयन्त्रहरू, तथाकथित मानवाधिकारवादीहरू, विदेशी रकमले चलेका केही नामुद एनजीओ तथा आइएनजीओहरूको धर्म र पेशा नै हिन्दूहरूका धर्म संस्कारको विरोध गर्ने भएको छ | जनताले तिरेको करले चल्लने आदिवासी जनजाती उत्त्थान समितिले प्रकाशन गरेका कृतिहरू पढ्नेहो भने यी कुरा छर्लंग हुन्छन् | राज्यसंचालकहरूले बुझ्नुपर्छ शान्त र सहिष्णु रहने हिन्दूहरू २०६३ को परिवर्तनपछि आक्रामक अवतारमा स्पेस खोजिरहेका छन् | बहुसंख्यकहरू बहुलाहा बनाउने कामको प्रोत्साहन कसैले दिनुहुँदैन, जिस्काउने काम गर्नुहुँदैन | 

एकपटक शैक्षिक दुर्दशातिर हेरौं | अहिलेको शिक्षानीति पूर्णतया हिन्दूहरूको तेजोवध गर्ने तरिकाले तर्जुमा गरिएको छ | कक्षा एक देखि १२ सम्म सबै धर्मको कुरा गरिएतापनि हिन्दूधर्म र संस्कृतिका विषयमा उल्लेख गर्न हदैसम्म कन्जुसी गरिएको छ | कक्षा एक देखि १२ सम्मका नेपाली तथा सामाजिक शिक्षामा केवल ७ ठाउँमा हिन्दूत्वका सामाग्री छन् | बौद्ध सम्बन्धि २२ बटा, इसाई सम्मब्धि १६ बटा र किराती सम्वन्धि ६ बटा सामग्री छन् | जवकि समावेशी राज्यको सिद्धान्तअवलम्वन गर्ने हो भने ८२% हिन्दूत्वको विषयमा, १०% बौद्ध, १.४% इसाई सम्वन्धि जानकारी हुनुपर्छ | अहिले ९०% बौद्ध पाठ्यसामाग्री, ६५% इसाई धर्मको पाठ्यसामाग्री र केवल २४% प्रतिशत: मात्र हिन्दू धर्म र संस्कृतिसंग सरोकार राख्ने पाठ्यसामग्री पुस्तकहरूमा समेटिएको अनुमान छ | 

१.४% जनसंख्याको प्रतिनिधित्व गर्ने इसाई समुदायका लागि पाठ्यपुस्तक ६५% जानकारी उपलब्ध गराउनुलाई काकताली भन्न सकिन्न | शिक्षाक्षेत्रभित्र रहेका मिसनरी माफिया, राजनैतिक दलभित्रका धार्मिक प्रतिनिधि, दाताका रुपमा काम गर्ने धार्मिक दलालहरूको संयुक्त प्रयासले मात्र एस्तो भएको हो भन्ने कुरामा शंका रहन्न | साथै, यी पाठ्यपुस्तकमा “प्रमुख धर्म”को रूपमा समेटिएको इसाई पन्थ कसरी नेपालको प्रमुख धर्म भयो भन्ने जवाफ जनताहरूले माग्नैपर्छ | समावेशीको काइते अवधारणा ल्याउने नीतिकारहरूसंग “हिन्दूहरूलाई समावेशीको सिद्धान्त” किन लागु हुँदैन भनेर सोध्नुपर्छ | एस्तो असमावेशी काम हुँदा ८२% हिन्दू चूप रहनुपर्छ भन्ने काइते मान्यता लिएका नेतृत्वले हिन्दूहरूलाई असहिष्णुतातिर डोर्याइरहेको छ | 

९. असहिष्णुताका उक्साहट 

निश्चय नै, २०७२ को संविधानपछि नेपालका हिन्दूहरूले निकै अपमानित अनुभव गरिरहेका छन् | यो अपमान सबै पार्टीका आँगनमा पुगिसकेको छ | कुनै चाडवाड मनाउंदा होस् अथवा हिन्दू संस्कृतिका विषयमा जानकारी मूलक लेख नै प्रकाशित गर्दा किन नहोस्, लेखक धर्मनिरपेक्षतावादीहरूको तारो बन्ने गर्छन् | धर्मनिरपेक्षता सबैभन्दा असहिष्णु बाटोमा विकसित हुँदैछ | यो असहिष्णुताको रापले मोदनाथ प्रश्रितजस्ता पुराना साम्यवादीहरू रापिएका छन् | यो देश र समाजको लागि शुभ-सूचना पटक्कै होइन | धर्मनिरपेक्षवादीहरूले वारम्वार हिन्दूहरूको अपमान गरेर उनीहरूको स्वाभिमानमा प्रहार गरिरहेको कुरा छरपस्ट छ | 

धर्मनिरपेक्षतावादीहरूले एउटा गुण भने अवस्य लगाएका छन् : हिजोसम्मका प्राकृतिक हिन्दूहरू आज आफ्नो आँगन जोगाउन जुर्मुरिन थालेका छन् | उनीहरूलाई “अपमान”को बोध हुन थालेको छ | अपमान बोधले सीमा काट्नु भन्दा पहिला नै सरकारले (धर्मनिरपेक्षतावादी) यसको सम्वोधन गर्नुपर्छ | यस्तो सम्वोधन सीधा, स्पस्ट तथा सबैको लागि हुनुपर्छ | सबै नेपालीहरूको जितका रूपमा आउनुपर्छ | विदेशीहरूका विचारको सम्मान हुनुपर्छ तर तस्तो सम्मान नेपालका ८२% जनमतको अपमान गरेर दीगो हुँदैन | 

१०. अव के ?

राज्यले ८२% हिन्दू जनसंख्याको जनमतको स्वाभिमानलाई स्वीकार्न विदेशीहरूको मुख ताक्नु पर्दैन | दलीय नेताले विदेशीहरूको लागि नेता बन्ने लोभ छोडेर नेपाली जनताको नेता बन्ने स्पस्ट बाटो अगाल्नुपर्छ | यदि ८२% हिन्दूहरूले धर्मका सवालमा जनमत चाहन्छन् भने नेतालाई काँडा बिझ्नु हुँदैन | जनताको मत सबैभन्दा बलियो हुन्छ भन्ने कुरा भारतमा मोदी, अमेरिकामा ट्रंप र वेलायतको युरोपबाट वहिर्गमनले सिद्ध गरिसकेको छ | बुद्धिजीवी, राजनैतिक नेतृत्वले विदेशी राजनीति-धर्मनीतिको पक्षमा उभिएर आफ्नो देशको बलिदान दिनुभन्दा नेपालीका लागि राजनेता बन्ने प्रयत्न गर्नुपर्छ | विदेशीहरूका लागि महान् नेता बन्ने प्रयन्त गर्ने वालहठ छोडेर नेपालीको नेता बन्ने प्रयत्न गर्नुपर्छ | आफु महान् बन्ने होइन नेपाललाई महान् बनाउने यज्ञमा लाग्नुपर्छ | बाटो सफा, स्पस्ट र सुन्दर छ, त्यो बाटोमा हिड्न सक्ने आँट, जाँगर र आत्मविश्वास चाहिएको छ | जनता सधैं हामीसंगै छन् |