एक बौना पानी !!

 एक बौना पानी !!

पानी परिरहेको छ | मान्छेहरू डोको बोकेर खरवारीमा घाँस काटी रहेका छन् | मैले ती सबैलाई नदेखेको गरीझैं बाटो काटेर अगाडी बढें | "नाति ! किन बाटो काटेको हो नदेखेझैं गरेर ? हामी पनि आफ्नै मान्छे हौँ ! कान्छो हजुर वा र सानीमाहरूले भने | मैले सुन्ने कर लाग्यो | मैले भने "फर्कंदा पस्छु |"

अव पानीको नामनिसान थिएन | म बारीका पाटा उक्लिँदै गएँ | बाटोमा एउटा दुनुनो भैसी उभिएको थियो, मलाई देखेर बाटो छोडिदियो | म त्यो घर पुंगे |आँगनमा मसुरोको दालको रास रहेछ | आँगनमा एउटी बूढी मान्छे सुतिरहेकी थिइन् | मैले पुग्ने वित्तिकै अंगालो हालें | उनको बूढो शरीर चल्पलायो | उनले आँखा उघारिन् | उनको आँखामा आँसु देखिए |

"नाति ! म धेरै सुतिसकें | तिनीहरूले मलाई सम्झेनन् | मलाई तिर्खा लाग्यो | एक बौंना पानी खान्छु !"

प्रसंग सकियो |